Ποια ήταν η ζωή στο κάστρο της Ρεντίνας (πώς ζούσαν οι κάτοικοι την καθημερινή τους ζωή);
Ο φρουρός του κάστρου, αφού έλεγχε τα σήματα που συνήθως έστελναν οι βιλγάτορες και αφού βεβαιωνόταν πως κανένα στρατιωτικό σώμα δεν επισημάνθηκε στον ορίζοντα από τον Στρυμόνα ούτε φάνηκαν στον κόλπο ύποπτα πλοία, έδινε τις κατάλληλες εντολές στη φρουρά να στείλουν τα δέοντα μηνύματα στη Θεσσαλονικη. Ύστερα έδινε εντολή να ανοίξει η πύλη ώστε οι αγρότες να αναχωρίσουν για τα κτήματά τους. Μετά άκουγε τις αναφορές των αρμοδίων για τη φύλαξη του κάστρου, για την επάρκεια του νερού στις κινστέρνες και για την επάρκεια των αποθηκευμένων τροφίμων που προορίζονταν για τη διατροφή της φρουράς, για τους κατοίκους, αλλά και για τους αγρότες που θα κατέφευγαν για ασφάλεια στο κάστρο σε καιρό επιδρομής, ακόμα και για την τροφοδοσία διερχομένων στρατευμάτων.
Τις γιορτές, οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα και ο φρούραρχος με τα μέλη της οικογένειάς του και οι άλλοι άρχοντες του κάστρου εκκλησιάζονταν μαζί με τους καστρίσιους. Τις εργάσιμες ημέρες οι καταστηματάρχες άνοιγαν τα εργαστήρια. Οι τεχνίτες, ξυλουργοί, σιδεράδες, πεταλωτές, οπλοποιοί, σαμαρτζίδες άρχιζαν τη δουλειά τους από πολύ πρωί.
Ο μυλωνάς έτρεχε στο μύλο του για να τον βάλει σε κίνηση ανοίγοντας το μυλαύλακο πιο ερχόταν από την αρχαία πηγή. Ήδη είχε συγκεντρωθεί ένα πλήθος χωρικών από τις γύρω αγροικίες και τα χωριά και ξεφόρτωναν τα ζώα.
Στη μικρή υπαίθρια αγορά στους πρόποδες του λόφου μπροστά στο χάνι που υπήρχε στη θέση άλλου, παλιότερου, οι ψαράδες είχαν αραδιάσει φρέσκα ψάρια από τον Στρυμονικό κόλπο και τη γειτονική λίμνη, χέλια και ιδίως στρείδια, και περίμεναν αγοραστές. Πιο εκεί, οι αγγειοπλάστες είχαν αραδιάσει, τις πολύχρωμες κούπες της Ρεντίνας και οι περαστικοί φρόντιζαν πάντα να αγοράσουν μερικά σκυφία ρεντινιώτικα για δώρα.
Μεγάλη κίνηση γινόταν στα ιπποστάσια του σταθμού με την αντικατάσταση των κουρασμένων αλόγων και των μουλαριών από άλλα ξεκούραστα ζώα. Μερικά καραβάνια έρχονταν από μακριά με πλούσιες πραμάτιες, με ισχυρή στρατιωτική συνοδία. Έσπευδαν να προφθάσουν τα Δημήτρια, τη φημισμένη εμποροπανήγυρη που γινόταν έξω από τα δυτικά τείχη της Θεσσαλονίκης και αποτελούσε σπουδαίο εμπορικό γεγονός. Εκεί συγκεντρώνονταν από Ανατολή και Δύση έμποροι και πραματευτάδες από όλον τον γνωστό κόσμο, από την Ισπανία, τη Γαλλία, από παντού. Άλλοι ταξιδευτές έρχονταν από του Αγίους Τόπους και είχαν να διηγηθούν από το μακρινό ταξίδι τους πράγματα θαυμαστά.
Κάποιοι αγιορίτες καλόγεροι πουλούσαν τα εργόχειρα της μονής τους και των γειτονικών ασκηταριών, ξυλόγλυπτα, κουτάλες, σφραγίδες για τα πρόσφορα, λιβάνι. Κάποιοι γύφτοι και θαυματοποιοί συγκέντρωναν την περιέργια των νεότερων.
Σε μια στιγμή η προσοχή του πλήθους επιγκεντρώθηκε σε έναν όμιλο, που είχε περικυκλώσει τους φημισμένους κυνηγούς της Ρεντίνας, τον Νικηφόρο και τον Θεόδωρο που επέστρεφαν από ολονύκτιο κυνήγι κουβαλώντας δεμένο σε μια γερή φούρκα ένα πελώριο αγριόχοιρο που τον προόριζαν για δώρο στον φρούραρχο.
Ο φρουρός του κάστρου, αφού έλεγχε τα σήματα που συνήθως έστελναν οι βιλγάτορες και αφού βεβαιωνόταν πως κανένα στρατιωτικό σώμα δεν επισημάνθηκε στον ορίζοντα από τον Στρυμόνα ούτε φάνηκαν στον κόλπο ύποπτα πλοία, έδινε τις κατάλληλες εντολές στη φρουρά να στείλουν τα δέοντα μηνύματα στη Θεσσαλονικη. Ύστερα έδινε εντολή να ανοίξει η πύλη ώστε οι αγρότες να αναχωρίσουν για τα κτήματά τους. Μετά άκουγε τις αναφορές των αρμοδίων για τη φύλαξη του κάστρου, για την επάρκεια του νερού στις κινστέρνες και για την επάρκεια των αποθηκευμένων τροφίμων που προορίζονταν για τη διατροφή της φρουράς, για τους κατοίκους, αλλά και για τους αγρότες που θα κατέφευγαν για ασφάλεια στο κάστρο σε καιρό επιδρομής, ακόμα και για την τροφοδοσία διερχομένων στρατευμάτων.
Τις γιορτές, οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα και ο φρούραρχος με τα μέλη της οικογένειάς του και οι άλλοι άρχοντες του κάστρου εκκλησιάζονταν μαζί με τους καστρίσιους. Τις εργάσιμες ημέρες οι καταστηματάρχες άνοιγαν τα εργαστήρια. Οι τεχνίτες, ξυλουργοί, σιδεράδες, πεταλωτές, οπλοποιοί, σαμαρτζίδες άρχιζαν τη δουλειά τους από πολύ πρωί.
Ο μυλωνάς έτρεχε στο μύλο του για να τον βάλει σε κίνηση ανοίγοντας το μυλαύλακο πιο ερχόταν από την αρχαία πηγή. Ήδη είχε συγκεντρωθεί ένα πλήθος χωρικών από τις γύρω αγροικίες και τα χωριά και ξεφόρτωναν τα ζώα.
Στη μικρή υπαίθρια αγορά στους πρόποδες του λόφου μπροστά στο χάνι που υπήρχε στη θέση άλλου, παλιότερου, οι ψαράδες είχαν αραδιάσει φρέσκα ψάρια από τον Στρυμονικό κόλπο και τη γειτονική λίμνη, χέλια και ιδίως στρείδια, και περίμεναν αγοραστές. Πιο εκεί, οι αγγειοπλάστες είχαν αραδιάσει, τις πολύχρωμες κούπες της Ρεντίνας και οι περαστικοί φρόντιζαν πάντα να αγοράσουν μερικά σκυφία ρεντινιώτικα για δώρα.
Μεγάλη κίνηση γινόταν στα ιπποστάσια του σταθμού με την αντικατάσταση των κουρασμένων αλόγων και των μουλαριών από άλλα ξεκούραστα ζώα. Μερικά καραβάνια έρχονταν από μακριά με πλούσιες πραμάτιες, με ισχυρή στρατιωτική συνοδία. Έσπευδαν να προφθάσουν τα Δημήτρια, τη φημισμένη εμποροπανήγυρη που γινόταν έξω από τα δυτικά τείχη της Θεσσαλονίκης και αποτελούσε σπουδαίο εμπορικό γεγονός. Εκεί συγκεντρώνονταν από Ανατολή και Δύση έμποροι και πραματευτάδες από όλον τον γνωστό κόσμο, από την Ισπανία, τη Γαλλία, από παντού. Άλλοι ταξιδευτές έρχονταν από του Αγίους Τόπους και είχαν να διηγηθούν από το μακρινό ταξίδι τους πράγματα θαυμαστά.
Κάποιοι αγιορίτες καλόγεροι πουλούσαν τα εργόχειρα της μονής τους και των γειτονικών ασκηταριών, ξυλόγλυπτα, κουτάλες, σφραγίδες για τα πρόσφορα, λιβάνι. Κάποιοι γύφτοι και θαυματοποιοί συγκέντρωναν την περιέργια των νεότερων.
Σε μια στιγμή η προσοχή του πλήθους επιγκεντρώθηκε σε έναν όμιλο, που είχε περικυκλώσει τους φημισμένους κυνηγούς της Ρεντίνας, τον Νικηφόρο και τον Θεόδωρο που επέστρεφαν από ολονύκτιο κυνήγι κουβαλώντας δεμένο σε μια γερή φούρκα ένα πελώριο αγριόχοιρο που τον προόριζαν για δώρο στον φρούραρχο.
Θρύλοι και παραδόσεις για το κάστρο
Στην κορυφή του κάστρου υπήρχε ναός της Άρτεμης, της θεάς του κυνηγιού,και η οποία θυσίαζε για τη συνοδία της ένα ελάφι που πιστά πάντα την συντρόφευε.Αυτό το διονυσιακό δρώμενο επιβίωσε μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αφού, όπως διηγούνταν οι γριές στο Μόδι , στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, ανήμερα της εορτής της αγίας (17 Ιουλίου) η αγία έστελνε ένα ελάφι από το γειτονικό λόφο της Ρεντίνας, (Πυργούδια πια για τους κατοίκους) το οποίο και θυσίαζαν.Στη συνέχει ακολουθούσε κουρμπάνι στο οποίο συμμετείχαν ακόμη και Τούρκοι από τους γειτονικούς οικισμούς .
Μια γριά διηγούνταν στον κ. Μουτσόπουλο: «Όταν εγώ ήµουν µικρή κοπέλα, µε έστελναν ξυπόλυτη µε τις γουρούνες σε έναν κάµπο που τον λέγανε τα Πυργούδια και την έχανα την γουρούνα». «Γιαγιά πού την έχανες τη γουρούνα;» «Την έχανα σε κάτι τούµπες µέσα, µε κάτι συρτάρια, κάτι πράµατα και εκεί µέσα ήταν λαγούµια και ήταν η βασίλισσα και ήταν πράµατα». Τελικά αυτά τα λαγούμια στα οποία χάνονταν η γουρούνα ήταν οι υπόγειες δεξαμενές του κάστρου όπως έδειξαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές,όταν η γριά υπέδειξε το μέρος στο οποίο χανόταν η γουρούνα.
Στην κορυφή του κάστρου υπήρχε ναός της Άρτεμης, της θεάς του κυνηγιού,και η οποία θυσίαζε για τη συνοδία της ένα ελάφι που πιστά πάντα την συντρόφευε.Αυτό το διονυσιακό δρώμενο επιβίωσε μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αφού, όπως διηγούνταν οι γριές στο Μόδι , στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, ανήμερα της εορτής της αγίας (17 Ιουλίου) η αγία έστελνε ένα ελάφι από το γειτονικό λόφο της Ρεντίνας, (Πυργούδια πια για τους κατοίκους) το οποίο και θυσίαζαν.Στη συνέχει ακολουθούσε κουρμπάνι στο οποίο συμμετείχαν ακόμη και Τούρκοι από τους γειτονικούς οικισμούς .
Μια γριά διηγούνταν στον κ. Μουτσόπουλο: «Όταν εγώ ήµουν µικρή κοπέλα, µε έστελναν ξυπόλυτη µε τις γουρούνες σε έναν κάµπο που τον λέγανε τα Πυργούδια και την έχανα την γουρούνα». «Γιαγιά πού την έχανες τη γουρούνα;» «Την έχανα σε κάτι τούµπες µέσα, µε κάτι συρτάρια, κάτι πράµατα και εκεί µέσα ήταν λαγούµια και ήταν η βασίλισσα και ήταν πράµατα». Τελικά αυτά τα λαγούμια στα οποία χάνονταν η γουρούνα ήταν οι υπόγειες δεξαμενές του κάστρου όπως έδειξαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές,όταν η γριά υπέδειξε το μέρος στο οποίο χανόταν η γουρούνα.